Je zal toch als gerespecteerd senior voor een Maassluis’ verzorgingshuis hebben gekozen om nog een beetje gezellig je ouwe dag te kunnen slijten. Komt daar ineens het decreet vanuit het Almachtig Management: géén borreltjes meer voor onze bewoners. Geen oude noch jonge klare, geen lekker portje of je wekelijkse advocaatje met slagroom meer. Het is niet gezond voor onze senioren, zo heeft de directie in een vlaag van maatschappelijk verantwoord, lifestyle verbeterend, Roomser dan de Pause-verstandsverbijstering verordonneerd. Dreigt er een Dry Christmas voor onze bejaarden?

Er wellen dan tranen, alsook vragen bij mij op. Hoe zinvol is het om iemand, diep in de tachtig, misschien wel in de negentig, zijn borreltje na het biljarten, zijn advocaatje als dessertje, of zijn cognacje bij het potje bridge te ontzeggen? Is het levensverlengend adagio in het verzorgingshuis compleet doorgeschoten in een poging om de cliënteel zo lang mogelijk aan zich te binden? Is de directeur omgekocht door De Blauwe Knoop?

Is het niet maatschappelijk zinvoller om te investeren in onze jeugd, die hopelijk nog zeventig jaar te gaan heeft voor ze in een verzorgingshuis belandt? Zodat zij niet zo makkelijk aan allerhande pillenspul en alcohol kunnen komen, of aan longverschrompelende vapes, of aan allerlei vette en zoete rotzooi in de super, of aan een Mac Drek op elke straathoek en liefst zo dicht mogelijk bij de school? Zitten bejaarden die vaak al het nodige voor de kiezen hebben gehad en een leven lang gesappeld hebben wel te wachten op dit soort stichtelijke betutteling?

Als goed journalist informeer ik maar eens bij de grootste verzorgingsinstelling voor senioren in onze gemeente. Daar wordt de advocaat niet zo koud gelepeld als zij wordt geserveerd, zo begrijp ik. “Onze bewoners hebben hun (t)huis bij ons. Zij mogen dus ook iets van alcohol op hun eigen kamer hebben. Natuurlijk zijn er bewoners waarbij hier speciale afspraken over gemaakt worden, bijvoorbeeld vanwege bepaald medicijngebruik. Maar iemand die er zelf voor kan zorgen - en wilsbekwaam is - het nuttigen van alcohol beletten: dat kan niet. We hebben voor zover bekend ook nog niemand zijn alcoholische versnapering tegen zijn wil moeten afpakken. Heel soms is het nodig om afspraken te maken over afgepaste hoeveelheden in de koelkast. We willen in ieder geval zeker niet betuttelen en alcohol mag natuurlijk ook nooit leiden tot overlast, maar we schenken in ons huis sporadisch ook weleens een glaasje voor onze bewoners”, zo verduidelijkt een woordvoerder de meer gemoedelijke Oirschotse benadering. Ik voel mij enorm gerustgesteld. Mochten mijn verzorgingshuisdagen zijn aangebroken, dan hoef ik in ieder geval niet in een beschamende worsteling te belanden met een verzorgende die mijn mooie flesje Aquavit – voor mijn negenentachtigste verjaardag gekregen van mijn dochter en schoonzoon – uit mijn verrimpelde handen wil trekken.

Dat klinkt al heel anders dan het Maassluise geheelverbod op borreltjes, port en advocaatjes, terwijl een biertje en een wijntje nog wel zijn toegestaan. Dat verbod blijft ook eigenaardig natuurlijk. Je kan het navragen bij elke horeca-uitbater: de glazen zijn dusdanig van inhoud, dat de hoeveelheid alcohol in een biertje, een wijntje, of een glas jenever of port altijd nagenoeg gelijk zullen zijn. Dus: waar komt de Maassluise afkeer vandaan? Is het bingedrinken bij het bingewatchavondje ‘Ja Zuster, Nee Zuster’ helemaal ontspoord? Is de Tequila Slammer Party voor mevrouw Feenstra-Houtekiet haar 92e verjaardag uitgelopen op een beschamend bacchanaal met kirrende bejaarden – nog slechts gekleed in miniscule dustertjtes en steunkousen – rollatorbotsend over de gangen? Heeft de totaal beschonken meneer Van Druten de brandblusser geleegd in het directiekantoortje?

Geheel passend in deze tijd zal het in Maassluis ook wel uitdraaien op rechtszaken tot in lengte der dagen, voor zover dit de bewoners nog gegeven is.

Het advocatenteam Z. Kip, Advocatuur Hooghoudt & Bols, S.C.H. Robbelèr en meester J. Walker loopt zich al warm.