Ik had mijn eigen tronie weleens willen zien bij het betreden van het mannentoilet. Ik was echt even van mijn à propos, bij het ontwaren van die drie dames die belangstellend naar beneden keken in de urinoirs. Ze hadden onmiskenbaar een spottende blik en eentje hield er zelfs een vergrootglas bij. Dat kun je al niet meer ‘subtiel’ noemen. Het waren maar foto’s natuurlijk, maar het werkte toch psychologisch door op zoiets kwetsbaars als ‘ontspannen uitplassen in een veilige omgeving’ hoor. Ik was me in mijn gedeeltelijke naaktheid ineens ook heel erg bewust van mijn leeftijd en hoe ik vermoed dat vrouwen daar naar kijken. Confronterend.

We waren met zes man, gemiddelde leeftijd 62 of daaromtrent. Het plan was een soort vrijgezellenavond in de Tilburgse binnenstad, te beginnen bij het kartcentrum. Zes wannabee jonge honden, in een hal met te harde muziek uit het stampgenre waar we nu echt te oud voor zijn, in een onwezenlijk paars licht. Put your helmet on en gaan met die banaan.

Het is bijzonder wat er met middelbare mannen gebeurt als ze in zo’n scheurijzer stappen en het startsein wordt gegeven. Max Verstappen-aspiraties op comfortschoeisel en apenrots pubergedrag in het bijna-Quingo segment. Ik start als eerste en binnen drie seconden zit de adrenaline al hoog boven mijn neusgaten. Je wilt niemand voorbij laten, maar ik heb de pech dat oud-motorcross coryfee KJ vlak achter me zit. Geef die man iets met zuigers en bougies en hij laat onvermijdelijk iedereen stof happen. Al reed ie op een grasmaaier, dan nog was de rest kansloos. Al in de vierde bocht kijk ik tegen de achterkant van zijn helm aan. De rest kan ik aardig bij- of achter me houden, ook omdat een aantal van mijn concurrenten inschattingsfouten maakt en dan opeens dwars op de baan staat. Misschien is de gemiddelde snelheid maar 34 per uur, maar op zo’n binnenbaan met krappe bochtjes lijkt het al gauw Zandvoort.

Na amper een kwartier zijn mijn handen verkrampt, mijn onderarmen dezelfde dikte als mijn bovenbenen en mijn schouders voelen aan als na een vierendeling. Je denkt: het is maar rijden, maar ik hijg alsof ik de Hele van Rotterdam zonet heb gelopen. ‘Je bent nog snel, maar ook eerder moe…’ krijg ik niet meer uit mijn kop. Lichtelijk trillend stap ik uit het dodelijke machientje. ’s Avonds in de kroeg klinkt toepasselijk Rage Against the Machine en krijg ik met mijn loden armen mijn dubbele Trappist amper naar de lippen. Iedereen wil tegenwoordig maar jong blijven. Een fillertje hier en een implantaatje daar zijn net zo regulier geworden als het paar geruite sloffen dat vijftig jaar geleden voor deze leeftijd stond. ‘Leeftijd is maar een getal’, ‘Ik ben dertig, met 29 jaar ervaring’, met de moed der wanhoop van festival naar dancefeest, voor een pathetisch knievergruizend dansje. Ouder worden is geen optie meer en met het bleken van je tanden vergeet je even je beginnende carpaal tunnelsyndroom. ‘Anything goes’ op advies van talloze beroemdheden en influencers. Ik schrok me helemaal de Patagonische pampablubber toen ik laatst een recente foto van Madonna zag. Lippen als een murw geslagen Tyson, jukbeenderen van een Biesboschbever. Ooit een sekssymbool en stijlicoon, nu een Spitting Image persiflagepop van zichzelf.

Waarom kunnen mensen niet gewoon in stijl oud worden?

Gelukkig is daar nog mijn jeugdliefde Debbie Harry van de legendarische band Blondie. In de jaren ’70 een seksbom van de bovenste plank. Nu, 78 jaar (!) is ze nog steeds sexy, maar inmiddels ook een stijlicoon met een onwaarschijnlijk goede smaak, passend bij haar leeftijd én bij haar stoere imago. Ze heeft het nodige meegemaakt. Ik zag haar zo’n 15 jaar geleden in 013 en werd uit mijn sokken geblazen door haar verschijning: trenchcoat, donkere zonnebril, iets steviger op de heupen dan vroeger, maar god: wat bewoog ze mooi. Een panter in de nacht. Ik raakte in een kinderachtige woordenwisseling met een lesbische fan om een goede zichtplek.

Je leeftijd en de bijbehorende verschijning accepteren, of de hele santenkraam aan verjongingskuren en ingrepen? Tot elke prijs? Er waar stopt dat dan? Op dit moment schijnt Demi Moore te schitteren in haar de hemel in geprezen comeback film ‘The Substance’. Een psychologische horror rollercoaster over een wondermiddel, waarmee je weer een jongere versie van jezelf wordt. Wat zijn de gevolgen voor Demi? Ik ben benieuwd. Wat zou de strekking zijn: Demi More is Less?

Ineens heb ik het fenomenale ‘Zoek jezelf’ van Koot & Bie in mijn kop hangen.