Met de laatste column voor de vakantiestop van Oirschots Weekjournaal dient zich weer het aloude probleem aan: waar zal het deze keer eens over gaan? Het probleem is eigenlijk nooit dat er geen onderwerp voorhanden is, maar dat er simpelweg teveel keus is. En dat je er maar één topic uit kan kiezen. Wordt het deze week de waanzinnige aanslag op Donald Trump? De vernietigende regen- en hagelstorm van dinsdag? De asielcrisis van minister Marjolein Faber die door Europa nooit als crisis gekwalificeerd zal worden? Femke Bol die haar eigen Europees record op de 400 horden aan flarden loopt?

Het was deze week erg aantrekkelijk om het groeiende probleem van de zichzelf als ‘soevereinen’ betitelenden eens bij de staart te grijpen. ‘Autonoom’ noemen deze lieden zich ook wel. Het gaat om inmiddels enkele tienduizenden mensen die zich steeds minder van het gezag of van de door hen verfoeide overheid aantrekken. Ze weigeren te erkennen dat ze Nederlands staatsburger zijn. Daarom hoeven ze geen boetes te betalen en geen belasting bijvoorbeeld, is hun redenatie. Of ze ook geen medische zorg wensen als ze iets ernstigs gaan mankeren, of dat ze geen hulp van de brandweer nodig hebben als hun onderkomen in de fik staat, dat laten de ‘soevereinen’ voor het gemak maar in het midden. Inmiddels komen duizenden van hen onvermijdelijk in aanraking met deurwaarders en justitie en lopen de schulden torenhoog op. Sommigen gaan nog een paar stappen verder en willen het liefst de hele overheid elimineren. Het is trouwens wel opvallend dat deze autonomen zich dan wel weer behoorlijk volgzaam opstellen naar hun voorgangers en klakkeloos wazige standaardbrieven overnemen, waarmee je je moeiteloos aan het gezag zou kunnen onttrekken. Onzin natuurlijk, maar voor sommigen geldt blijkbaar, als ze de grootste flauwekul maar vaak genoeg horen, ze vanzelf gaan denken dat het waar is.

Daarmee is de cirkel met Donald Trump eigenlijk weer rond.

Maar daar wilde ik het dus helemaal niet over hebben. Ik ben een autonoom columnist verdorie, ik laat mij door niemand voorschrijven waarover dit Vuurtje? moet gaan! In mijn zelf gecreëerde niemandsland van 650 woorden ben ik heer en meester. Dat u het maar weet!

Over negativiteit wilde ik het deze week, zo vlak voor een zeer welkome vakantie, al helemaal niet hebben. Laat ik deze ruimte eens gebruiken om mijn dankbaarheid uit te spreken voor het mooie werk dat ik als lokaal journalist mag doen. Met name naar al die mensen die ook dit jaar weer hun ziel en zaligheid openleggen en ons, via mijn blocnoteje, deelgenoot maken van wat hen bezighoudt. De fietsclub in Spoordonk die via Alpe ‘HuZes vele tienduizenden ophaalt voor KWF Kankerbestrijding bijvoorbeeld, of hun fietscollega’s in Oirschot – maar dan op de mountainbike, die zich inzetten voor Duchenne. De familie en vrienden van de overleden Rinus uit Oostelbeers en oud-wethouder Piet uit Middelbeers die hun liefde betuigen voor deze sociale en markante mensen.

Met veel genoegen denk ik ook terug aan de mooie activiteiten die ons Oirschotse dorpsmuseum dit jaar al bracht met bijvoorbeeld een lezing over feit en fabel rond de wolf en een expositie die veel aan het licht brengt over Vrouwenzaken. Ik mocht legerplaats Oirschot bezoeken om getuige te zijn van de voorbereiding van een grote oefening in Oost-Europa. ‘Uit betrouwbare bron’, zoals dat dan heet, mocht ik in Oirschot optekenen wat er allemaal schortte aan de totaal falende huisartsenorganisatie CoMed, al geruime tijd voordat de schandalige behandeling van hun patiënten landelijk nieuws werd. Ik zag een bijzondere toneelvoorstelling op een boerenerf in Oostelbeers waar de heftige frictie tussen boeren, burgers en overheid op een kwetsbare manier werd getoond. Ik mocht getuige zijn van het werk van vele kunstzinnige dorpsgenoten, met hun prachtige foto-, schilder en beeldhouwwerk en ik portretteerde de eerste Middelbeerse die op de lijst stond voor de Europese verkiezingen. De markante levensgenieter Theo uit Oirschot maakte ons deelgenoot van zijn intense proces richting zijn euthanasie na een voltooid leven.

Mooie, meeslepende, informerende en bijzondere verhalen. Wat het voor mij vooral bijzonder maakt is dat dorpsgenoten hun verhaal in mijn handen leggen. Een vertrouwen dat je nooit wilt beschamen. Autonoom zijn lijkt voor sommigen misschien aantrekkelijk, maar deel uitmaken van de gemeenschap biedt mij meer voldoening, zelfs met de verplichtingen die daarbij komen.

Dus ik ga er na de vakantie gewoon lekker mee door. Voor nu wens ik jullie genoeglijke weken waarin er hopelijk niet te veel zegen meer van boven hoeft te komen.