Bij mijn super kosten de zoetjes – omgerekend per stuk – bijna vier keer zo veel in kartonnen navulverpakking als in zo’n totaal niet meer kunnende plastic wegwerpverpakking. Wat is het idee hierachter? Dat de milieubewuste klant toch al wel gewend zal zijn om meer te betalen voor zijn verantwoorde vrije uitloopeitjes met blije kip garantie en daarom ook voor zijn navulaspartaam wel extra zal willen dokken? Ach er liggen zoveel mogelijkheden, ook weer deze week, om eens lekker de zure columnist uit te hangen.

Ineens lijkt het erg trendy om van alles als ‘zuur’ te betitelen. Albert Verlinde, de talkshows bij de publieke omroepen, Frans Timmermans. Bij die laatste staan de Wildersaanhangers in de rij om het stempeltje ‘zuur’ op de door hen verfoeide ‘groene Eurokabouter’ te zetten. Terwijl Wilders zelf in zijn vele, vele oppositiejaren de zuurgraad van waterstofperchloraat naar de kroon stak met zijn beruchte tirades vanaf de kansel.

Ik heb besloten om er deze week eens niet aan mee te doen, aan dat azijnpissen. Wie weet bevalt het wel. Wat blijft er dan over voor de columnist/journalist? Nou bijvoorbeeld de prachtige bloemenrand die ik aan de Oirschotse Kempenweg aantrof. Gewoon gratis en voor niks, een kleurenpracht van jewelste. Ik ga hier dus niet beginnen over mogelijke bestrijdingsmiddelen, die de gemeentelijke bloemperken te buiten zouden kunnen gaan. Eerlijk gezegd weet ik ook niet eens of de gebruikte bloembollen enigszins verantwoord geteeld zijn. Wat vooral rest is de ervaring van het moment: een explosie aan kleurenpracht, waarbij de gemiddelde passerende automobilist ongetwijfeld zijn best moet doen om niet keihard op zijn rem te stampen, om beter van dit alles te kunnen genieten.

Laat ik het gewoon eens hebben over het mooie van mijn vak. Elke week weer sta ik tijdens mijn werk voor dit leuke weekblad te kijken van de grote hoeveelheid mooie, lieve, aangrijpende, ontboezemende en hartverwarmende verhalen die op mijn schrijverspad komen. Een greep daaruit, een kleine bloemlezing zo u wilt en gelet op de vorige alinea? Een pleegouderkoppel deelde openhartig het verhaal over het openstellen van hun harten voor een meisje uit een probleemgezin. Het dorp waar ik 21 jaar woonde presenteert een ludiek Book of Records, met de mafste & mooiste dorpsrecords. Twee mensen vertellen het verhaal van hun broer die zijn laatste levensdagen doorbracht in het Bijna Thuis Huis dat hij ooit zelf mee ontworpen had. Een voormalige vluchtelinge heeft een Europese droom. Een meneer belt me om te vragen of ik het verhaal over zijn aanstaande euthanasie wil opschrijven, om mensen op de hoogte te brengen van de legale weg naar een menswaardig einde. De nieuwe pastor geeft een openhartige inkijk in hoe zij in haar jeugd de warmte van de kerkgemeenschap ontdekte. In het Hart van Spoordonk word ik warm onthaald voor een impressie van een fantastische club van gedreven natuurfotografen.

Ik blijf me verbazen over wat mensen me durven toe te vertrouwen. Twee mannen, waarvan er eentje zijn echtgenote verloor aan de verschrikkelijke ziekte kanker, vertellen over hun onverzettelijke wil op het zware verzet van hun racefiets op de Alpe d’Hues. In de basiliek ben ik voor de zoveelste keer getuige van alweer een betoverende tentoonstelling amateurkunst uit onze gemeente. Een kunstenaar vertelt over zijn kinderherinneringen in zijn geboortedorp en hoe hij dat in beeld omzette. De Beerse scouting geeft een mooi inkijkje in 75 jaar welpen, akela’s en Rohans: van flosjes aan de kousen naar GPS-tracking. Festivals en evenementen voor het goede doel: het is soms onvoorstelbaar wat mijn dorpsgenoten voor hun medemensen doen. De mevrouw in Oostelbeers die vanuit haar piepkleine huisje voedsel en kleding aan de minder bedeelden verstrekt. In hetzelfde Oostelbeers word ik op een boerenerf uitgenodigd om een voorstelling te aanschouwen over de patstellingen en bestaansonzekerheid waartussen vele landbouwers terecht zijn gekomen. Een getalenteerde fotografe vertelt openhartig over haar drive, een trio schrijvende dames deelt met mij de liefde voor het geschreven woord…

Kortom, veel meer ruimte voor verzuring dan af en toe een piepklein augurkje is er eigenlijk niet voor deze columnist, als hij eerlijk moet zijn.

Om nog maar eens een uitspraak van Jan-Peter Balkenende te ontwrichten: eerst het zoet en dan nog meer zoet.