In ons dorp lijkt de tijd soms geen factor van belang. Als je je goed positioneert, is er op enkele plekken aan de Boterwijksestraat een zicht op Oirschot, dat evengoed van 1824 had kunnen zijn. En als je tussen de basiliek en de Nieuwstraat door de achterafsteegjes doolt, dan lijkt de tijd ook daar te hebben stilgestaan, met bollende muren uit de Gouden Eeuw hier en een trapgeveltje daar. Zelfs de St.-Petrus doet nu even niet meer mee met de tijdregistratie, sinds de gouden wijzers verwijderd werden voor onderhoud.

Ach: waar een klein dorp groot in kan zijn. Terwijl ik naar de ontbrekende wijzers van de basiliek tuur, passeer ik een gezellig kroegje aan de markt en struikel ik bijna over een bord op de stoep. “Wie regelmatig pimpelt, krijgt nooit een buik die rimpelt”, valt erop te lezen. Ik moet even heel hard lachen. Ik kijk naar binnen bij het bomvolle café, waar de tijd ook niet mee lijkt te spelen boven de dikke tafelkleedjes. Ik herinner me nog een verhaal van een stamgast, over het biljart in het café. Toen de cafébaas het biljart na een potje keuen elektronisch liet wegzakken in de vloer, keken een aantal Oost-Europese arbeidsmigranten hun ogen uit. Vervolgens vertelde de kastelein hen dat dit een noodgreep was, omdat het biljart gedeeld werd met een café aan de overkant van de Markt. De arbeidsmigranten keken ongelovig. “Echt waar”, sprak de kroegbaas. “Dit biljart gaat helemaal onder de Markt door, en komt bij dat andere café dan weer omhoog. Als je het niet gelooft, dan ga daar maar kijken…”, zo sprak de kastelein met een vette knipoog naar zijn stamgasten. Afijn; de Oost-Europeanen op een drafje naar het andere café. Ondertussen pleegde de kroegbaas gauw een telefoontje met zijn collega aan de overkant, dat deze zijn biljart omhoog moest laten komen. Waarop de totaal verblufte arbeidsmigranten daar warempel echt het ‘reizende biljart’ uit de grond zagen komen.

Ineens moest ik door het ‘tijdloze Oirschot’ ook weer denken aan een film die ik in de jaren ’70 eens op tv zag. In een klein dorpje waar de tijd ook leek gestopt, op het desolate platteland, waren een paar landmeters voor het Kadaster bezig met hun apparatuur in een weiland. Een paar dorpelingen komen een kijkje nemen en ze vragen zich af wat er toch allemaal gebeurt. Ze zien de landmeters door hun meetinstrumenten kijken en één van de plattelanders trekt dan de conclusie: ze zijn aan het filmen. Misschien wordt ons dorp wel beroemd! Ze spreken de landmeters aan over de vermeende filmactiviteiten en eentje gaat voor de gein mee in de aparte conclusie: ja hoor, we zijn een speelfilm aan het opnemen, we zijn hier nog wel wat dagen bezig. Die avond in de dorpskroeg worden de landmeters herkend als ‘de filmploeg’ en ze krijgen het ene na het andere rondje aangeboden, tot ze op zeker moment hun filmverhaal niet meer durven te ontkennen. Opdringerige boerenknullen en adolescente deernes met bevallige rondingen proberen in het gevlei te komen bij de ‘filmploeg’.

Misschien zit er zelfs nog wel een filmrolletje voor hen in?

Mede door de alcohol gaan de landmeters steeds verder mee in het spel. Ja hoor, het script kan nog wel wat aangepast worden natuurlijk. En zo staan er de volgende morgen al een tiental potentiële acteurs en actrices in de wei voor het landmeetapparaat hun teksten te brabbelen. ’s Avonds wordt er weer gepimpeld in de dorpskroeg en de ‘filmploeg’ wordt flink in de watten gelegd. De volgende dag zijn er nog meer wannabe-acteurs in het weiland en worden de verwachtingen steeds groter. Filmfestival van Cannes? Hollywood?? Helaas weet ik niet meer hoe de film heet en ik weet ook niet meer hoe deze afloopt, maar het kan niet anders dan een tragikomisch debacle van mythische proporties zijn geworden.

Bij deze dus mijn vraag: heeft iemand deze intrigerende film ook weleens gezien, of weet iemand misschien zelfs nog hoe deze film heet? Ik hou me aanbevolen voor een tijdloos avondje!