Was het toeval dat ik precies op de datum dat mijn pa vorig jaar met een griep die hem fataal zou worden werd opgenomen, nu zelf ook werd geveld door het influenzavirus? Al snel ging mijn temperatuur naar zo’n veertig graden en werden fictie en realiteit steeds meer fluïde, zodat tussen waken en koortsdromen lastig te onderscheiden werd wat er nu echt was of niet. Op zeker moment droomde ik zelfs dat Wilders weer ouderwets lekker vilein tekeerging op X, terwijl de formatie nog liep en de verstandhouding nog broos was. Het moest niet gekker worden met mijn dromen!

Je kunt verdomd weinig meer als het ziek zijn over een bepaald punt heen gaat. Lamlendig onder een dekentje consumeerde ik woonverbouwingsprogramma’s, oude afleveringen van per Seconde Wijzer en Operatie Barbarossa samengevat in drie kwartier op History. En reclame, heel veel reclame van PrijsVrij Vakanties. Cabaretier Leo Alkemade op het strand met zijn (echte?) dochtertje Liselot, die steeds maar zegt: “Daar heb ik zin in-in!” Altijd leuk zo’n kleuter met een spraakgebrekje of een taalfoutje. Eén van mijn dochtertjes zei destijds altijd beleefd: “Aangenaamd kennis te maken.” Heel amusant, maar met de kennis van nu betwijfel ik of ik haar taalperformance zou tonen aan het grote, maar oh zo meedogenloze publiek. We zullen zien of er zich over een kwarteeuw een juridisch gevecht ontvouwt tussen Leo en Liselotje over een beschadigde kindertijd. De advocatuur heeft er nu al zin in-in.

Kreupele taalkennis is helaas niet alleen aan de jeugd voorbehouden. Bij Ik Vertrek kwam er een middelbaar koppel voorbij, Ulrich en Yvonne, dat een B&B ging starten in Spanje. Hij kluste er nog wat bij met ontspannende massages en zij gaf sessies voor groepen rijpere vrouwen om hen weer in het ‘hier en nu’ te komen in een Ikea-achtige Yin & Yang setting. Een van de vrouwen, inmiddels met een flinke blos op de wangen, verklaarde dat ze het geweldig vond om hier onder de Spaanse zon weer met haar ‘spiriwaliteit’ in aanraking te kunnen komen. Ik spoelde het nog eens even terug, maar de vrouw – en ook andere vrouwen merkte ik nu – bleven consequent spiriwaliteit zeggen. Ondertussen is er een heel leger ‘echte Nederlanders’ dat de nieuwkomers in ons land stevig bekritiseert als ze na enkele jaren nog altijd niet foutloos onze natte moddertaal beheersen. Ik moest vorig jaar nog even lachen om columnist Akyol, toen hij vertelde dat hij vooral Nederlands had geleerd door het Smurfenlied.

Met terugwerkende kracht denk ik nu dat Kartner nog altijd een stuk leerzamer was dan Nederlands leren via het spiriwele volksdeel.

Nog vreemder werd het in deze aflevering van Ik Vertrek bij een speciale sessie die Yvonne had voorbereid met de Vaginale Stoomemmer. “Dan voel je een stoom tegen je vagina. Het voelt als wolkjes, als bubbeltjes die je aanraken.” Ik verzin het echt niet hoor. Zonder gêne hesen de dames hun rokken omhoog om zich met een gelukzalige glimlach op de dampende emmer te laten zakken, zich overgevend aan hun ‘totale vrouw-zijn’. Ik kan me voorstellen dat dit het soort infantiele decadentie was waaraan een Romeins Rijk ten onder ging. In de privésetting van je eigen badkamer kan ik me nog voorstellen dat je dit eens probeert en prettig vindt, maar om het nu ‘en plein public’ en dan ook nog tegen een ongetwijfeld meer dan ‘spiriwele’ vergoeding te doen?

In mijn ontregelde koortsbrein meende ik deze week ook te zien dat de Hongaarse dramezel Orban de Europese steun aan Oekraïne en NAVO-lidmaatschap van Zweden in zijn eentje blokkeerde. Ik zag dat in tal van Europese landen het populisme, nationalisme en een falend asielbeleid hoogtij vieren, dat Franse boeren Parijs in een hongercrisis proberen te storten, omdat ze een derde deel van alle Europese subsidies voor landbouw nog te weinig vinden en dat het Europa maar niet lukt om de bewapening voldoende op te schalen. In het Kremlin wringt Gargamel Poetin zich al verlekkerd in de handen. Hij heeft er zin in-in.