Voor Piet Smits was een gegeven woord heilig. Dat, maar ook zijn droge humor en zijn bescheiden en praktisch ingestelde natuur maakten dat hij als wethouder van Oirschot goed lag bij alle gezindten. Piet Smits tobde al geruime tijd met zijn gezondheid. Op 10 januari overleed hij in verzorgingshuis Sint Joris in Oirschot, op 79-jarige leeftijd.

door Rens van Ginneken

“Je zou hem misschien de Beckenbauer van de Oirschotse politiek kunnen noemen: sympathiek, betrouwbaar en resultaatgericht”, zo vertelt Raf Daenen. Van 2006 tot 2009 vormde Daenen samen met Piet Smits, Ted van de Loo en Ruud Severijns een geheel Beers’ College van Burgemeester en Wethouders. Smits (De Gewone Man) en Daenen (PvdA) waren politiek nogal verschillend gekleurd, maar dat stond een goede verstandhouding als wethouders en elkaar het vertrouwen kunnen geven zeker niet in de weg. “Hij was misschien wel de meest sociale Gewone Man die ik kende, en hij hield zich altijd aan de afspraken. Als voormalig timmerman was hij op de hoogte van technisch werk, waardoor hij bijvoorbeeld ook met de mensen van de buitendienst een goede band had. Zijn mooie droge humor en zijn verbindende kwaliteiten zorgden voor een prima werksfeer. Maar hij kon ook stevig en duidelijk zijn als het nodig was. Tegen ambtenaren die hun verhaal niet duidelijk konden maken aan hem zei hij: als jullie het mij niet kunnen uitleggen, ga ik het ook niet tegen de raad vertellen.” In 2009 leed het college schipbreuk door een motie van wantrouwen tegen wethouder Ted van de Loo, nog wel vanuit de fractie van Smits. “Piet zijn loyaliteit aan zijn college-collega’s werd goed zichtbaar in zijn besluit om er dan samen met ons mee te stoppen. We hebben daarna ook altijd contact gehouden. Ik heb aan Piet een echte vriend overgehouden.”

Mens tussen de mensen

Partijvoorzitter Jasper van Vechel van De Gewone Man zat in de gemeenteraad toen Piet Smits wethouder werd namens zijn partij. “We waren echt een hechte club, mede door de inzet van Piet. Hij zei weleens: we kunnen hier binnenskamers vechten, maar we gaan met één gezicht naar buiten. Voor mij en mede-gemeenteraadslid Peter Deenen was hij wel een leermeester. Als het nodig was, zorgde hij dat de onderste steen bovenkwam. Hij kon zich enorm ergeren aan de ‘paarse krokodil’, de bureaucratie die ook in Oirschot niet onbekend was. Hij heeft zich hard gemaakt om dat tegen te gaan. Hij was een echte ‘mens tussen de mensen’, iemand ook die mensen aan zich kon binden. Je wist wat je aan Piet had: een man, een man, een woord een woord en ‘no-nonsense’. Zijn aanstekelijke lach zullen we nooit vergeten. Hij is niet alleen drie jaar wethouder geweest natuurlijk, maar ook twintig jaar lid van onze partij, waarvan twaalf jaar raadslid. De Gewone Man begon ooit onder Jan van Lieshout als een Westelbeerse boerenpartij, maar mede door mensen als Piet wist de partij een steeds breder publiek aan te spreken. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen werden we zelfs de grootste van Oirschot. Hij was toen niet meer politiek actief, maar dat was wel iets waar Piet trots op was”, aldus Van Vechel.

Kleine kernen tellen méé

Zijn ‘recht door zee natuur’ kenmerkte Piet Smits niet alleen in de Oirschotse politiek, zo vertelt zijn zoon Martin. “Ook ons hield hij voor: als je het niet waar kan maken, moet je het ook niet beloven. Uiteraard ging het thuis aan de keukentafel ook weleens over de politiek. Over de kleine kernen bijvoorbeeld, dat die ook meetelden, of over het belang van binnen het beschikbare budget te blijven. Ook zijn inzet voor de totstandkoming van het ontmoetingscentrum Ons Mevrouw in Middelbeers zal ons bijblijven. Misschien dat mede door pa de politiek ook wat laagdrempeliger werd in onze gemeente. We hadden veel respect voor hem, voor zijn manier van aanpakken en doorzetten. Dat gaf hij ons wel mee: niet bij de pakken neer gaan zitten. Als je tegenslag ervaart, dan zet je er extra de schouders onder, zo zat hij zelf ook in elkaar. Hoe hij zelf ons huis, een uitgeleefde boerderij aan de Steenfortseweg die je eerder in een openluchtmuseum verwachtte, van de grond af restaureerde: daar heb ik echt diep respect voor. Hij was gek met zijn gezin en met zijn kleinkinderen, met wie hij op een grappige manier mooi ‘mee aan kon doen’. Hij was een echte ‘gewone man’ en hij was er terecht trots op, net zoals hij op ons trots was. Op het herdenkingskaartje staat ook niet voor niets: Laat zien dat ge een Smits bent.”

Piet Smits laat zijn vrouw, twee zonen en vijf kleindochters achter.