Het zou mooi zijn om dit jaar met een positieve gedachte af te sluiten. Zodat we 2024 nog met een enigszins verlicht gemoed kunnen starten. Het begon in 2023 nog tamelijk veelbelovend met de verkiezing van Da Silva tot nieuwe president van Brazilië op 1 januari. Maar een week later bestormden aanhangers van de verliezende rechts-populistische Bolsonaro – die zowat in zijn eentje het Amazone regenwoud heeft plat gezaagd – drie overheidsgebouwen. Het kwam inmiddels bekend voor natuurlijk. Rechts-populisten kunnen blijkbaar niet zo goed tegen hun verlies.

Het kwam uiteindelijk toch nog goed in Brazilië. Maar later dit jaar ging in buurland Argentinië de complete mafkees Javier Milei met de presidentstitel aan de haal. De klimaatontkenner voerde campagne met een motorzaag en wil de dollar invoeren als nationale munt. Overal was het hommeles: aardbevingen in Turkije en Marokko, grote overstromingen in Australië, Slovenië en Italië, in Oekraïne veroorzaken de Russen een overstroming door de Kachovkadam. En zijn waanzinnige oorlog in het buurland gaat maar door. Er zijn gigantische bosbranden in Canada, in Niger wordt na een staatsgreep door het leger de democratisch gekozen president afgezet, Rutte laat zijn vierde kabinet struikelen door het asielbeleid van de eigen VVD-staatssecretaris te torpederen, door extreme droogte wordt een groot deel van Hawaï in de as gelegd, Japan loost radioactief water van de centrale van Fukushima, Hamas doodt 1200 Israëlische burgers en bij de vergelding van Israël staat de teller nu al op een verschrikkelijke 19.000 Palestijnse doden met een gemiddelde leeftijd van 14 (!) jaar. De PVV van Wilders wordt de grootste bij de Tweede Kamerverkiezingen. Het gaat lekker allemaal.

Op persoonlijk vlak gebeurde er hier ook een en ander. Na een kort ziekbed overleed mijn vader in Herentals (B.) in februari. In juli ook mijn schoonmoeder in Sint-Oedenrode. Mijn moeder – die net een béétje begon op te krabbelen na het overlijden van pa - kreeg een herseninfarct in oktober. Onze buurman Cis overleed veel te jong. Deze week overleden in vier dagen tijd vriend Rinus uit Oostelbeers, oud-collega Marina uit Spoordonk, ook veel te jong, de vader van mijn maat uit Breda die zo mooi accordeon kon spelen en vervolgens nog mijn oom Kees uit Hank en peettante Ria uit Raamsdonksveer. We hapten naar adem: hoe kan het zo bij elkaar komen? Ik durf amper meer op mijn What’s App te kijken, bang dat er nóg een onheilstijding opduikt.

In zulke tijden ben ik altijd extra blij met het ‘kleine’ nieuws uit mijn eigen dorp, de positieve verhalen, de mensen die ergens de schouders onder zetten, of die een ander de helpende hand toesteken. Vorige week ging ik van het positieve verhaal van ‘Biljarter-voor-het-goede-doel’ Bas uit Middelbeers naar Jessy uit Oostelbeers die zelf arbeidsongeschikt raakte, maar die desondanks pro deo tientallen mensen helpt met kleding, voedsel, speelgoed en meubeltjes. Ik werd heel erg blij van Bas en Jenny, zonder kapsones, maar gewoon met de beste bedoelingen. De vrijwilligers van de lokale omroep, de vrijwilligers van het Winterparadijs die weer honderden kinderen blij gaan maken, de lokale natuurclubs die opkomen voor de bomen, de zandpaden en de beestjes, de Oirschotse vluchtelingen die het Nederlanderschap kregen en die willen werken in de kinderopvang of die een schoonmaakbedrijf runnen, de mensen van onze heemkundeclubs die leuke projecten aan het rollen brengen, al die vrijwilligers die Halloween Oirschot wéér tot een groot succes maakten, de vrijwilligers die de Sint naar onze dorpjes loodsen, alle mantelzorgers die het leven van een oude vader, een buurvrouw, of een kind met een rugzakje wat fijner maken, de vrijwilligers die een leuk cultureel festivalletje in eigen dorp organiseren. De vrijwilligers die bij alle sportclubs in onze dorpen de kinderen van dorpsgenoten trainen, begeleiden, moed inspreken. Onze bevlogen zorg- en onderwijsmensen…

Afijn, het is klein bier op het grote wereldtoneel misschien, maar ik word er echt blij van, bijvoorbeeld als ik ze mag interviewen voor ons weekblad. Het zijn sprankjes hoop & inspiratie. Niet meer, maar ook niet minder. Niks om cynisch over te doen.

Geef elkaar een dikke knuffel onder die kerstboom, we kunnen het allemaal gebruiken!