Waar kan ik heen, ik kan niet naar Rodos, daar brandt het zo fel. Kan niet naar Garda, t’is één hagelhel. Waar kan ik heen, ik kan niet naar Oslo, kan niet naar Oslo, waar het stuwmeer leegspoot. Kan niet naar Madrid, niet naar Florence, nog steeds Code Rood… Waar het normaliter in de zomer lauw loene is qua nieuws, was er nu dagelijks wel een nieuwe portie rampspoed. En – misschien omdat veel medeburgers hun vakantiemogelijkheden beperkt zagen – werd er van alles van alles gevonden op onze veelgeprezen socials.
Ik denk dan weleens dat het misschien wel goed zou zijn als er eens een jaartje geen internet zou zijn. Al die Nederlanders met hun ongefundeerde meningen, hun denigrerende opmerkingen en hun doorgeschoten afzeikcultuur: ik word er soms erg moe van. Zo kwam een paar weken geleden het Rotterdamse Zomercarnaval onder vuur te liggen vanwege het ‘bubbling’ dat in de feestelijk uitgedoste parades plaatsvindt. Sommigen nemen aanstoot aan die nogal expliciet seksuele dansvorm, overgewaaid uit het Caribisch gebied. Men vond daar wat van en een verbod dreigde. Daar vonden anderen dan weer wat van. Is het de nieuwe preutsheid, is de Nederlander aan het vertrutten? In dezelfde week overleed Jane Birkin, ooit met Serge Gainsbourg de schuifelsensatie met ‘Je t’aime, moi non plus’. Een soort ‘bubbling avant la lettre’. Het was mijn enige kans aan het einde van de zesde klas om fysiek dichterbij Sjoukje Willems te komen.
Vervolgens kwam ook Amsterdam Pride op de socials onder vuur te liggen, bij de berichtgeving over de befaamde lhbtiq+ botenparade door de grachten bijvoorbeeld. Ik schrik ervan hoeveel mensen hier helemaal op los gaan in ons ooit zo tolerante gedachte land. Men wil die ‘viezigheid’ niet zien, men wil er niets mee te maken hebben, kortom het moet weg-weg-weg. Ik denk dan: je hoeft er niet naar te kijken toch?
Het ‘bashen’ nam echt groteske vormen aan in deze komkommertijd. Het was te verwachten dat met de kandidatuur van Frans Timmermans als lijsttrekker voor PvdA/Groen Links half Nederland los zou gaan op de Klimaatpaus en dat gebeurde dus ook. Geen middel werd geschuwd om Timmermans te diskwalificeren als Groene Tuinkabouter, desnoods met verdraaide feiten. BN’ers die andere BN’ers bashen: ook dat was deze zomer een populair tijdverdrijf. Thijs Römer werd na onfrisse zedenvergrijpen veroordeeld tot een maand in de cel. Columnist en tv-bekendheid Ozkan ‘Eus’ Akyol vond het nodig om Römer nog een trap na te geven: “Ik vond het altijd al een eikel…” Tja, dat heeft op mij een beetje hetzelfde effect als iemand die claimt dat hij al in 1939 in Het Verzet zat. En het ging maar door: oude man Johan Derksen en oude man Maarten van Rossum beschimpen elkaar openlijk op tv. Oranje-vedette Lineth Beerensteyn geeft een sneer richting Team USA na hun uitschakeling: “Ja, doei!” Een dag later wordt Oranje opzij geschoven door Spanje en gaan de Amerikaanse socials los op de Nederlandse speelster natuurlijk. Instant karma noemen we dat.
Ik begin steeds meer te verlangen naar komkommernieuws. Liever nog kwamkwammernieuws eigenlijk. We kunnen het maar gehad hebben.
Misschien wel het bekendste slachtoffer van bashing overleed deze zomer. De Ierse zangeres Sinead O’Connor bevond zich op het toppunt van haar roem, toen ze live op tv een portret van Paus Johannes Paulus II verscheurde. Uit protest tegen zijn fanatieke doofpotacties in de vele zeden- en kindermisbruikschandalen binnen de RK-kerk. De haat en de tegenwerking die ze daarna kreeg vanuit de politiek, de media én de muziekindustrie waren desastreus voor haar carrière. Zelfs Madonna bashte erop los. Jaren later bleek dat O’Connor gewoon gelijk had toen het ene na het ander schandaal binnen de kerk boven tafel kwam. Desondanks werd JPII na zijn dood nog zalig en later zelfs nog heilig (!) verklaard.
De wereld is niet eerlijk, dat leerde Sinead op de hardste manier. Maar niemand kon er bij onrecht gepassioneerder tegenaan schreeuwen en lieflijker voor de slachtoffers fluisteren dan zij. Ik ben niet gelovig, maar een ‘soort van heilig’ zal ze voor mij blijven vermoed ik.